PAYLAŞMANIN MUTLULUĞU

[zazavun]

<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=4 width="100%"><T>
<T>
<TR>
<TD vAlign=top width="100%">
<CENTER>PAYLAŞMANIN MUTLULUĞU

</CENTER></TD>
<TR>
<TD width=400>
Yazar Adı: Lamia LEVENT


</TD></TR>
<TR>
<TD>
Masum ve utangaç bir ifadeyle odamdan içeri girdi. Daha önceden tanışmamıza rağmen bu buluşmadan dolayı sıkıldığı yüzünden okunuyordu. On ve yedi yaşlarında iki çocuğu da yanındaydı. Çocuklar adeta annelerini kendilerine siper etmiş, görünmemeye çalışıyorlardı. Bu ürkek davranışları ilgimi çekti. Buyur edip oturttum. Hikâyeleri acı ama aynı zamanda hayata tutunmaya çalışan bir kadının yürekliliğini ortaya koyması bakımından ibret vereciydi.

İkinci el mağazasını açtığımızda, yardım yapılacak kişilerin listesinde o ve çocukları da vardı. İlk olarak mağazadan giydirdiğimiz onlardı. Hava sıcaktı çay içmek istemediler. Çocuklara dondurma istedim. Çocukların sevinci görülmeye değerdi. Çünkü bu yıl yedikleri ilk dondurmaydı.

Genç yaşında eşini kaybetmiş ve iki çocuğuyla dul kalmıştı. Hiçbir sosyal güvenceleri olmadığından hayatın yükünü genç yaşında omuzlarında taşımak zorunda kalmıştı. Küçücük iki çocuğun büyütülmesi, okutulması ve evin geçindirilmesi gerekiyordu. Bir mesleği ve eğitimi olmayınca yapacak tek iş olarak evlere temizliğe gitmek kalıyordu. Çok yoruluyordu ama ne yapabilirdi ki? Kimseye minnet etmeden çocuklarını büyütmek için başka çaresi yoktu.

Biri kız diğeri erkek çocuklar, çevremizde gördüğümüz her isteği yerine getirilen, biraz şımarık, biraz yaramaz ve çokça pervasız çocuklara benzemiyorlardı. Onları gören her hallerinden farklı olduklarını anlayabilirdi. Kimsesiz büyümenin ezikliğiyle annelerine sığınmışlardı. Bekli de yokluğu ve kimsesizliği derinden yaşadıklarından olsa gerek, her ikisi de derslerinde başarılı çocuklardı. Bu çocuklara sahip çıkılmalı dedim kendi kendime.

Hep beraber mağazaya gittik ve önce çocuklara uyacak kıyafetleri seçmeye başladık. Anne sevinçle oğluna bir eşofman gösterdi. “İşte oğlum istediğin eşofmanlar” dedi. Eşofmanlar tam üzerine oldu. Sonra pantolon baktık. Pantolonlar ya büyük ya da küçük geliyordu. Bir tane kapri pantolon çıkardım. Anne yine sevindi. Çünkü çocuğun istediği de, arkadaşlarında gördüğü kapriymiş meğer. Üzerine tam oldu. Uygun tişörtlerle kıyafetini tamamladık. Sıra kıza geldi. O da istediklerini aldı. Sonra yerde beyaz bir ayakkabıya takıldı gözleri. Denemesini istedim ve onlar da tam ayağına uydu. Anneye de uygun kıyafetleri seçtik. Elbiselerini bir çantaya koyup uğurlarken vitrinde gördüğü küçük çantayı almak istedi küçük kız. Kim bilir hangimizin çocuğunun sıkılıp artık takmak istemediği çanta, küçük kızı mutlu etmeye yetmişti.

Sevinç ve dualarla dükkândan ayrıldılar. Onların mutluluğu ile ben daha çok mutlu oldum. Allahım! Dedim, ne kadar hayırlı bir iş yapmışız meğer. Bizim beğenmeyip bir kenara attığımız kıyafetler, onları ne kadar da mutlu etmişti. Daha sırada bekleyen niceleri vardı. Ulaşabildiğimiz herkese ulaşmak ve küçük de olsa bir yara merhem olabilmek…

Yokluğun ve yoksulluğun ne olduğunu anlamalıyız diye düşünüyorum. Giderek tatminsizleşen günümüz insanları için, bu insanları görüp de, ne kadar çok şeye sahip olduğunu anlamak da var. Ve tabi elimizdekileri onlarla paylaşmanın güzelliğini yaşamaya bizim daha çok ihtiyacımız var. </TD></TR></T></T></T></TABLE>Bu yazıyı okuyunca gerçekten duygulandım sizlerlede paylaşmak istedim
Belki sizlerde yardım etmek istersiniz diye buraya aldım giymediklerinizi çoçuklarınıza küçük olan elbiseleri bir başkasının umudu olabilir.
Saygılarımla.Edited by: zazavun

[arzum]

Çok güzel bir yazı..paylaştığınız için teşekkür ederim.Bireysel yapılan bu tarz yardımlar paylaşıldıkça insan hayata daha bir farklı bakıyor.Yardıma muhtaç o kadar insan varki..En azından yakın çevremizdeki muhtaç insanlara elimizden geldiğince yardım edebilmemiz dileğiyle..İnsanlık duygularımızı kaybetmemek için elimizdekileri paylaşalım..

[aysel]

ÇOK DUYGULANDIM HERGÜN NİCELERİ İLE KARŞILAŞIYORUZ HAYATIN ZORLUKLARINI KADINLARIMIZ ÇOCUKLARIMIZ ÇEKİYOR MALESEF.VE SADECE DÜŞÜNMEK VE OKUMAKLA KALMAMALIYIZ BİZ NE YAPABİLİRİZ.KENDİMİZE BUNU SORMALIYIZ.